دیروز رفته بودم زیارت آقا امام رضا، جای دوستان همه خالی، اما برا همه دعا کردم، انشاءالله که لیاقت دعا کردن برا دوستان رو داشته باشم.
موقع زیارت، خیلی ها آداب زیارت رو رعایت نمی کنند. مخصوصا خانم ها. با حجابی ناجور، درسته که همه با یه دنیا درد و با یه دنیا حاجت میان زیارت آقا.
موقع زیارت همدیگه رو هول می دن، پای هم و لگد می کنند به هم ناسزا میگن.
تازه از اینا گذشته به زور از آقا چیزی میخوان.
دیروز یه زائری به آقا می گفت باید بدی، من بزور ازت میخوام . !!!!!!!!! می خواستم بگم خانم محترم این چه طرز درخواسته. اما با خودم گفتم نکنه یه چیزی بگم که دلش بشکنه، یاد موسی و شبان افتادم که خدا به موسی گفت بنده من هر جور که دوست داره من و صدا بزنه.
اما یه وقتایی به صلاح نیست که یه حاجت برآورده بشه. شاید اصلا ما ظرفیتش رو نداشته باشیم. خدا به یکی بچه نمی ده، شاید اون بچه در آینده مایه ی سرافکندگی بشه. ما از حکمت ها بی خبریم.
به امام رضا متوسل می شیم چون مایه ی فیض و رحمتن و ایشون رو به جون جوادشون قسم میدیم به جان مادرشون فاطمه زهرا(س). الحق هم که خیلی وقتا شده که هیچ کس رو ناامید بر نمی گردونن. اما اگه یه وقتی هم رد حاجت بشیم باید بزاریم رو حساب حکمت خدایی.
ما به آقا متوسل می شیم و ایشون رو در خونه ی خدا واسطه قرار می دیم. اما تصمیم نهایی رو خدا میگیره.
مریض مصلحت خویش را نمی داند به تلخ و شور طبیب زمانه قانع باش
در این ایام پر فیض و برکت و در ایام البیض اگر در پای سجاده ی سبز، هنگام دعا، قطره ی اشکی ریختی ما رو هم از دعای خیرتون فراموش نکنید. یا حق
