اخلاص در کار
«اخلاص» اکسیر نابی است که «عبادت» را قابل عرضه در پیشگاه الهی می‌کند و عمل بدون اخلاص چون «خانه بر ماسه بنا کردن است» عابدان خردمند جز با اخلاص به پرستش نمی‌ایستند و جز با نیت پاک به ستایش نمی‌نشینند.
خداوند درباره حضرت موسی می فرماید: «واذکر فی الکتاب موسی انه کان مخلصا و کان رسولا نبیا»1
و در این کتاب از موسی یاد کن، زیرا که او پاکدل و فرستاده پیامبر بود.
استاد مطهری در زمینه اخلاص در کار می‌فرماید: «کار برای خود کردن نفس پرستی است، کار برای خلق کردن بت‌پرستی است. کار برای خدا و برای خلق کردن شکر و دوگانه‌پرستی است. کار خود و کار خلق برای خدا کردن توحید و خداپرستی است»2
یکی از ویژگی های اخلاقی که در استاد مطهری وجود داشت، این بود که همیشه می‌خواستند نامشان مخفی باشد و این بسیار عجیب بود به طوری که گاهی افراد کارهای نکرده را به خودشان نسبت می‌دادند و این دلیلی بود بر خلوص نیت ایشان و دور بودن از ریا، چرا که معتقد بودند که کار بایستی انجام شود، حال به اسم هر کس، مهم هدف ماست که باید به آن برسیم.
تنها صفتی که در استاد مطهری وجود نداشت تظاهر بود، مهم‌ترین مسائل به وسیله ایشان حل می‌گردید و بحث می‌شد و هیچ انعکاسی در این موارد از وی در بیرون نبود.»3
1- مریم، آیه51
2- مطهری، مرتضی، جهان بینی توحیدی، ج دوم، ص83
3- جاوید موسوی، سید حمید، سیمای استاد در آیینه نگاه یاران، ص95.
